De docent en zijn onbewuste problematiek

Ben ik als docent in staat om om te gaan met het gedrag en gevoelens van een leerling? Kan ik me als docent verbinden met een leerling?

Hoe ga ik met mijn eigen gevoelens om tijdens het lesgeven. Stop ik ze weg of luister ik naar wat er in mezelf omgaat en ga ik met die gevoelens aan het werk?

In mijn praktijk als therapeute zie ik best vaak cliënten die hun schooltijd als erg traumatisch hebben ervaren. Het gepest worden door medeleerlingen, de vernederende opmerkingen die sommige docenten maken.  Het gekleineerd worden, als dom worden gezien, altijd als laatste gekozen worden met gym, subtiele nare opmerkingen

Dit zijn voorbeelden die ik in mijn praktijk best vaak tegenkom en die enorm veel schade hebben aangebracht. Deze leerlingen voelen hun leven lang onzeker, minderwaardig, dom, niet de moeite waard.

 

Vandaar dat ik besloot om hier toch iets over te schrijven. Ik vertelde mijn buurman dat ik een artikel hierover wilde schrijven en het eerste dat hij uitsprak was dat toen hij de eerste dag op de middelbare school aankwam, de docent zei dat hij een vreselijke kop had. En meteen vroeg ik me af, bij hoeveel mensen gebeurd dit eigenlijk.

Docenten hebben een zeer belangrijke positie in het leven van een leerling. Naast de ouders zien zij het kind het meest. En zijn zij ook in die zin een soort opvoeder. Een voorbeeld van hoe het moet. Een autoriteit, hoewel dit een ander soort autoriteit is dan in de vorige generatie. Maar er zijn docenten die hun macht/onmacht  misbruiken. Die bewust of onbewust een leerling kleineren omdat deze leerling de leraar ergens triggered op onbewust niveau. Stel, een leerling haalt je het bloed onder de nagels weg. Hij luistert niet naar jou, heeft geen respect voor jouw autoriteit als docent. Of de leerling is veel slimmer dan jij. Wat gaat er dan allemaal door jou heen als docent, als mens? Je voelt je machteloos, vernederd, of heel erg boos en je neemt op jouw manier wraak.

Er spelen zoveel gevoelens mee en bij elk kind weer andere. Zo heb je misschien een voorkeur voor een bepaalde leerling. Die trek je dan onbewust voor, die mag de leuke klusjes doen. De andere leerlingen voelen zich dan weer achter gesteld en afgewezen. Zo gebeurt er van alles in een klas en dat jaren lang.

Kinderen kampen zelf met problemen, net zoals de docent die ook had in zijn eigen jeugd. Elk mens wil gehoord, gezien en begrepen worden. De leraar en het kind. Hier gaat het vaak mis. Wanneer de docent zich in zijn eigen opvoeding niet begrepen en gezien heeft gevoeld dan zit hij met eigen onopgeloste problematiek. Voor een docent is het dus van wezenlijk belang dat hij dit onderkent en oplost.

Wat mij verbaast is dat docenten in hun opleiding niet aangeboden krijgen om met zichzelf en hun eigen onbewuste verleden aan het werk te gaan. Zodat ze hun eigen onbewuste gevoelens en patronen niet hoeven te projecteren op de kinderen in de klas. Dit lijkt mij van wezenlijk belang voor beide.

Het kind moet naar school en heeft niets te kiezen. het moet het doen met de mensen die voor zijn klas staan. En wanneer de docent jou niet mag dan heb je als kind een levensgroot probleem. Je kunt niet ontsnappen, niet weglopen. Vreselijk.

Voel jij je als docent aangesproken om met je eigen onbewuste patronen aan het werk te gaan?

Bel 0617072469. In Amsterdam en Arnhem.